روحانیت چرا از میزان علاقه معصوم(ع) به قرآن حرفی به میان نمی‌آورند؟
سیدمحسن موسوی‌بلده؛ استاد پیشکسوت قرآن در مراسم تجلیل از برگزیدگان آزمون‌های حفظ عمومی قرآن کریم استان تهران که بعد از ظهر سه‌شنبه ۲۹ آبان در ساختمان فرهنگی امام خمینی(ره) سازمان تبلیغات اسلامی برگزار شد، طی سخنانی گفت: متأسفانه از برخی دوستان که در امر قرائت و حفظ قرآن فعالند، این پرسش را می‌شنویم که ما قرآن را قرائت کردیم یا حفظ کردیم، قرار است به چه کاری بیاید و چه تأثیری در زندگی ما دارد؟ آیا قرار است به ما به واسطه این انس با قرآن، توجه و عنایت ویژه‌ای شود یا خیر؟
وی گفت: اینگونه صحبت‌ها در میان عموم مردم که نه، در میان اهالی قرآن در شرایطی مطرح می‌شود که مثلاً در میان مردم مصر چنین حرف‌هایی اصلاً مطرح نیست، اینکه یک قاری مصری بگوید، چرا قرآن تلاوت می‌کنم یا چرا به حفظ قرآن این قدر اصرار دارم؟ طرح این سؤال به مثابه این است که فردی بگوید که من برای چه غذا می‌خورم یا به شکل کلی‌تر اصلاً برای چه زندگی می‌کنم؟
موسوی‌بلده تصریح کرد: اگر در مقام مقایسه میان جامعه خودمان با جامعه‌ای همچون مصر بربیاییم، این نکته را می‌توان دریافت که مقوله‌ای همچون حافظ قرآن شدن در مصر به یک امر طبیعی و بدیهی تبدیل شده است، گویی برای یک مصری از بدو تولد، انس با قرآن و حفظ آن یک فرض است. یک مصری اگر بخواهد دروس دینی بخواند و مثلاً وارد حوزه‌های علمیه مصر شود، آغاز این راه برای او با حفظ قرآن آغاز می‌شود. از همان ابتدا قرآن را حفظ کرده و تا به آخر پیش می‌رود، اگر استعداد داشته باشد و خوش‌صدا هم باشد، همچون عبدالباسط می‌شود و اگر فاقد این استعداد باشد، درس طلبگی را خوانده و به عنوان یک روحانی و مبلغ دینی به کار خود ادامه می‌دهد.
این داور بین‌المللی مسابقات قرآن به ارتباط مستقیم میان تحصیل دروس دینی در مصر با قرائت و حفظ قرآن اشاره کرد و گفت: این لباسی که از قدیم بر تن قاریان مصری می‌بینید، لباس قاری و فعال قرآنی مصری نیست؛ این لباس یک روحانی مصری است و گویی قرآن با گوشت و خون او عجین شده است؛ این لباس را یک قاری و حافظ قرآن مصری در ابتدای راهی که آن را انتخاب کرده به تن دارد و همان را بر تن مراجع مصری نیز شاهد هستیم؛ قصدم از طرح این مسئله این است که یک فرد مصری فعال در عرصه امور دینی همواره خود را همراه با قرآن و معارف قرآنی می‌داند و حال این امر را مقایسه کنید با طلاب ما به جرئت می‌توان گفت، قرآن و سایر امور دینی، گویی برای ایشان دو مقوله مجزاست.
مؤلف کتاب حلیةالقرآن افزود: حتی برخی بزرگان برای اقامه عزای ائمه هدی پیش‌قدم هستند و حتی در پیشانی چنین مجالسی می‌نشینند، اما دریغ از برپایی مجالسی که در آن موضوع تلاوت و استماع قرآن باشد! تنها مرجعی که چنین کاری را انجام می‌دهد و بارها و مکرر به این موضوع اصرار داشته، اما گویا صدایش به جایی نمی‌رسد، رهبر معظم انقلاب است.
این استاد پیشکسوت قرآن تأکید کرد: رهبری چقدر باید بر این امر اصرار کند که باید مجالس استماع قرآن فراگیر شود و این امر تبدیل به یک فرهنگ در میان مردم شود؟ هیچ‌کدام از ما چه در مقام وکیل و وزیر و چه افراد بلندپایه اجرایی فهم کامل و درستی از اینکه باید فرهنگ انس با قرآن در وجود تک تک ما نهادینه شود، نداریم و تا چنین اوضاعی را شاهد باشیم، کاری از پیش نمی‌رود.
موسوی‌بلده گفت: اعتقاد دارم که اگر برخی از فعالیت‌های قرآنی جسته و گریخته در این مملکت همچنان به حیات خود ادامه می‌دهند، تنها به واسطه رودربایستی است که متولیان و مسئولان آن از رهبر انقلاب دارند.
وی ادامه داد: به تازگی جلسه قرآنی را که هر هفته صبح‌های جمعه در یکی از مساجد تهران برگزار می‌کردم به واسطه بهانه‌جویی متولیان مسجد تعطیل و به جای دیگری انتقال دادم، چرا که آنها من و افرادی که در آن محفل قرآنی حاضر بودند، مزاحم می‌دانستند و حتی لامپ‌های شبستان مسجد را نیز برای جلسه قرآن ما روشن نمی‌کردند؛ این میزان از کم‌لطفی متولیان مسجد؛ من فعال قرآنی را دلسرد می‌کند و وقتی به این موضوع اعتراض می‌کردم، می‌گفتند که لامپ مسجد می‌سوزد و پول نداریم که لامپ جدید جایگزین کنیم!
این پیشکسوت قرآنی گفت: در چنین شرایطی من و شما که در زمینه قرائت و حفظ قرآن فعال هستیم، چه توقعی می‌توانیم داشته باشیم که از ما حمایت شود؟ ما به مثابه همان رزمندگان صدر اسلام هستیم که با دست‌های خالی به جهاد می‌رفتند، اما چیزی برای خوراک و بازیابی توان خود نداشتند و تنها به ازای هر دو یا سه نفر آنها، دانه‌ای خرما بود که باید آن را تنها به این خاطر که توان کمی برای جنگ داشته باشند، در میان خود تقسیم می‌کردند. پس خود را در چنین شرایطی همچون آن رزمنده صدر اسلام بدانید که تنها برای حفظ و پایداری اسلام و آئین محمدی در این راه استقامت می‌کند، همچنانکه شاید دیگر اثری از آن رزمنده صدر اسلام باقی نمانده باشد، اما حرکتش موجب تداوم آئین محمدی شد تا اینکه پس از گذشت ۱۴۰۰ سال این شریعت اکنون به ما رسیده است.
وی افزود: نقل است امام صادق(ع) با وجود انس دائمی با قرآن اما در ماه رمضان هر سه روز یک بار ختم قرآن کرده است. البته از امام رضا(ع) منقول است که فرمود اگر قرائت همراه با تدبر نباشد، ختم قرآن کمتر از سه روز نیز توسط من انجام می‌شود. چرا با وجود چنین روایات درباره جایگاه تعیین‌کننده قرآن در زندگی معصوم(ع) کسی از آن سخنی به میان نمی‌آورد؟ اما در عین حال صحبت در مورد زیر بار نرفتن ظلم امام حسین(ع)، صلح امام حسن(ع) یا ولایتعهدی امام رضا(ع) و بیعت ظاهری ایشان با همان ظلم مکرر بیان می‌شود، در حالی که شاید کمتر کسی فلسفه چنین رفتاری از معصوم(ع) را بداند و روشن است که همه آنها ریشه در آموزه‌های قرآن به واسطه کثرت انس معصوم(ع) با کلام وحی دارد.
موسوی‌بلده در پایان گفت: جای بسی تعجب است که وقتی صحبت از قرائت قرآن است و شیوه متداول آن موسوم به حفص از عاصم به میان می‌آید که عاصم نیز با چند واسطه از شاگردان امام علی(ع) است و لذا شیعه و سنی قرائت فراگیر و مصطلح قرآن را از مقتدای ما امیرالمؤمنین(ع) دارند، قرائت قرآن که سبب انس بیش از پیش مردم با قرآن می‌شود، در جامعه ما اینچنین مهجور است و لذا باید اقدامی اساسی در جهت فرهنگ‌سازی آن به عمل آید.
نظر شما